در کربلا همانقدر که "فرصت سازی " حر اعجاب
انگیز است "فرصت سوزی " عده ای دیگر هم شگفت انگیز است

یکی از آنها "طرماح " است اووقتی تنهایی امام
را میبیند از امام میخواهد همراه او به بصره برود تا او 20000 مرد جنگی فراهم آورد
امام از تصمیم قطعی اش بر رفتن میگوید واینکه خیر را از خدا میطلبد نه مردان جنگی
او !

او که عزم امام را میبیند فرصت میخواهد به بصره برود
وآذوقه خانواده اش را فراهم کند وبرگردد !امام رخصت میدهد اما تاکید میکند که برای
او صبرنمیکند وراه خود را میرود

او به سراغ خانواده اش میرود وهمه اعضای خانواده از
بازگشت او تعجب کرده وملامتش میکنند همسرش میگوید تو زینب را برا ی آ ذوقه ما تنها
گذاشتی ؟!  او هم نادم میشود وعزم باز گشت .اما
افسوس که عبیداله فرمان بستن  همه دروازه
های شهر را داده است هرچه تلاش کرد راه خروجی نیافت تا اینکه روز دوازدهم محرم
دروازه ها گشوده شد در بین را ه بود که از فراز بلندی کاروان اسرا وسرهای مطهر
شهدا را بر سرنیزه ها ودر مسیر کوفه دید !

این همان غنیمت دانستن " دم ولحظه " در
فرمایش رهبر معظم انقلاب است که بصیرت میطلبد !

وآیافردای ظهور امام آنقدر بصیرت داریم که یاری امام را
"اولویت " دهیم و"لحظه" را پاس بداریم ؟ !